Ik zou graag een kaart ontwerpen,
voor zij die naar de volgende wereld klimmen.
Ik maak de kaart van wat mensen zoal wensen.
Wensen die opstijgen uit oorlogsvelden, slaapkamers en keukens.
Zwervelingen met vele handen en voeten.
De kaart moet van zand zijn en kan niet gelezen worden in elektrisch licht.
De routes zullen vuur brengen van stad naar stad, van stam naar stam, van kracht naar kracht.
De legende geeft aanwijzingen. Over de taal van het land, de grond, de aarde, het water.
Over hoe het land eens was, tot we de geschenken niet meer waardeerden.
Alsof wij er niet in of op of uit bestaan…
Merk op hoe de kooptempels zich vermenigvuldigen.
Natuurlijke elegantie is vergane glorie.
Volg het spoor van onze vergeetachtigheid: terwijl wij slapen neemt de mist onze kinderen mee.
Koleire kiemt en woekert. Uit nucleire razernij worden monsters geboren.
Verkoolde bomen wuiven naar verkoolde bomen. De kaart van de vorige wereld dreigt te vergaan.
Wij kennen nog amper de namen van de dieren en hoe we hen kunnen aanroepen in hun eigen taal.
Ooit wisten wij alles in deze weelderige wereld…
Wat ik je hier vertel is echt en staat geschreven in de bijsluiter van de kaart.
Onze vergeetachtigheid komt ons achterna, reist met ons de wereld rond. Laat een spoor van papieren luiers, injectienaalden en bloedvergieten na.
Kleintje, je zal het moeten doen met een kaart die onvolledig is…
Je start is de bloedstroom van je mama, je papa’s kleine sterven toen hij wou weten wie hij was in haar.
Er is geen finish, geen exit, geen nooduitgang.
De routebeschrijving is als een kronkelende darmwand, een spiraal op de weg naar kennis.
Je zal reizen langs de dood en de soep ruiken die je voorouders voor je bereiden op hun kampeerplaats op de Melkweg. Je voorouders zijn niet weggegaan van ons, wij hebben hen verlaten voor de wetenschappen.
Op een volgende ademhaling kom je de volgende wereld binnen. Er is geen X-code, geen handleiding.
Je zal moeten navigeren op je moeders stem. Zelf zal je een nieuw lied zingen.
Nieuwe moed stroomt tot ons vanuit planeten, sterren en zonnestelsels. En werpt licht op onze kaarten, onze atlas zoals we die tekenen met het bloed uit de geschiedenis.
Je zal je weg moeten vinden met hulp van je intentie, met hulp van het verhaal dat de zon je vertelt.
Naarmate je vooruit geraakt, merk dan de voetafdrukken op.
Sporen van monsters die monsters vernietigden. De restanten van de beulen die de steden van kunstlicht binnenvielen om te doden wat ons aan het kapotmaken was.
Je zal rode rotsen tegenkomen. Zij zijn het hart en in het hart kan je omhoog klimmen.
Je zal een wit hert zien nadat de laatste mens uit de vernietiging omhoog komt gekropen.
Gedenk deze afgrond van schaamte toen we onze vaderlanden verlieten.
Wij zijn nooit perfect geweest.
De reis is echter wel perfect.
Het avontuur dat we samen beleven op deze aarde – die ooit ook een ster was, en dezelfde fouten maakte als wij mensen.We zouden het allemaal opnieuw doen, zegde ze.
Cruciaal om je weg te vinden: er is geen begin en geen einde.
Jij maakt je eigen atlas.
Vrij vertaald werk van Joy Harjo. Uit ‘A map to the next world’ in How We Became Human: New and Selected Poems: 1975-2001, W.W. Norton and Company Inc., 2002